KTO – Theater aus Krakau
„ICH VERKAUFE DAS HAUS, IN DEM ICH NICHT MEHR WOHNEN KANN“
Musikalische Bearbeitung, Drehebuch, Regie: Jerzy Zoń
performance ohne Worte, nach Bohumil Hrabal
Wo: Theater Brett, Sonntag 28. März, 6., Wien Münzwardeingasse 2
Publikum: 2 x ca. 100 Personen
Teatr KTO z Krakowa
„SPRZEDAM DOM, W KTÓRYM JUŻ DŁUŻEJ NIE MOGĘ MIESZKAĆ “ Performance bez słów
Opracowanie muzyczne, scenariusz, reżyseria: Jerzy Zoń
Scenografia i kostiumy: Zofia de Ines, Joanna Jaśko-Sroka
Udział wzieli; Grażyna Srebrny – Rosa, Marta Zoń, Jacek Buczyński, Bartosz Cieniawa, Robert Maciej, Maria Wąsik
oraz wiedeńscy statyści: Aga Bibro, Ada Grządziel, Iza Światłoń, Sandra Świerczyńska, Janek Beklen, Kuba Strzałkowski, Sebastian Thaler, Krzysztof Wilczek.
Dnia 28.03.04 w teatrze „Brett” na zaproszenie WKKG wystapil goscinnie teatr KTO z Krakowa w podwójnym spektaklu pt. „Sprzedam dom ,ktorym juz nie moge mieszkac” wg. Bochumila Hrabala w reżyserii Jerzego Zonia.
Teatr bez słów, ależ ile treści w obrazach ukazujących życie w formie pędzącego pociągu, zatrzymującego się na stacjach: narodziny, pierwszy sakramet, ślub, dorosłe życie, śmierć. Wszystko utrzymane w komiczno- tragicznym hrabalowskim klimacie. Świat ten ukazują nam mistrzowsko aktorzy, którzy za pomocą ruchu, gestu i mimiki brawurowo oddają chwile życia i smierci , smutku i radości.
Nad sztuką, ktorą oglądalismy dokładnie w 90 rocznicę urodzin Hrabala, unosi się duch wybitnego czeskiego pisarza. Do spektaklu wpowadzał nas happening hrabalowskich postaci: dziewczyna leżąca z pieczatkami na pupie, pisarz, snujace się dziewczyny z latarkami zamiast piersi, tańcząca para, świst gwizdków odprawiajace pociagi.
Obrazy te dla nas stworzył Jerzy Zoń, krakowski reżyser i dyrektor teatru KTO, który wspaniałą rezyserią, brawurą i plastyką wprowadza w atmosferę jedynego i niepowtarzalnego hrabalowskiego świata.
Wielkie dzięki dla mistrza i całego zespołu.
Teatr „KTO” gościliśmy po raz drugi w Wiedniu ale mamy nadzieje, ze nie był to ostatni raz. Warto dodać, że obydwa występy zgromadziły pelną widownie, ktora długo jeszcze zostanie pod wrażeniem sztuki z duzej „S”
R.M
Eine kleine Erzählung über eine Familie ohne Worte.(…). Wir sitzen in einem kleinen Saal. Auch die Bühne ist dunkel. Ein Zug fährt ein. Als er kommt, wird es hell auf der Bühne: Wir sehen Menschen, gekleidet in der Mode der Vorkriegszeit, auf dem Bahnsteig wartend, umgeben von Gepäck. Aus ihren Koffern werden Räume entstehen, die Menschen werden in verschiedene Rollen schlüpfen (…).
J.Targon. Gazeta Wyborcza
Das Theater KTO wurde von den Studenten der Jagiellonen Universität in Krakau gegründet. Die erste Aufführung „Genussgerten” – brachte Adolf Weltschek auf die Bühne. Seit 1985 macht die Truppe Straßentheater. Alle Erfahrungen, die sowohl auf der Bühne als auch auf der Straße gesammelt wurden, haben zu einer spezifischen Theatersprache geführt, zu der Körper des Schauspielers, seine Stimme, seine Bewegung, Musik und im begrenzten Maß die Worte gehören. Das Theater KTO setzt mit seinem Repertoire die Tradition des Jahrmarkts – Wandern – und Gaukeltheaters fort. All das bewirkt, dass die Aufführungen von den Zuschauern aller Art sehr spontan und warm angenommen werden. Durch theatralische Urbilder und emotionellen Charakter der Aufführungen fiel die Schranke des Missverständnisses zwischen dem Theater KTO und seinen Zuschauern. Die nicht nur angesehene Theaterfestspiele besuchen, sondern auch aus Kleinstädten kommen.
————————————
Recenzje
Dnia 28.03.04, przy dwóch do ostatniego miejsca wypełnionych salach „Teatru Brett”, odbyło się przedstawienie krakowskiego Teatru „KTO” ze sztuką Bogumiła Hrabala „Sprzedam dom, w którym już dłużej nie mogę żyć”. Romantycznie położony w ściśle zabudowanej VI-tej dzielnicy Wiednia „Teatr Brett” tworzy idealne tło, w którym sztuka Bogumiła Hrabala nabiera prawdziwych kolorów, znajduje właściwe otoczenie, żeby rozpocząć własne życie.
Bez słów, ale na wyciągnięcie ręki mieszają się aktorzy w tłum przybyłych. Niewiadomo kto jest animatorem a kto gościem. Przedstawienie rozpoczyna swój bieg, zanim aktorzy pojawią się na głównej scenie. Życie teatralne miesza się z życiem realnym. I oto stajemy się częścią tego spektaklu.”Pociąg życia” pędzi do przodu. Zatrzymuje się czasem. Narodziny. Komunia. Wesele. Śmierć. Na prawie pustej scenie zostają perfekcyjnie zaanimowane, pobudzone do życia proste przedmioty. Jak w kalejdoskopie przeżywamy jeszcze raz dobrze nam znane sceny. Aż do ostatniej stacji. I czekamy z nadzieją (piękna ostatnia scena)… na następny pociąg.
Bardzo interesująca propozycja Zofii Beklan i jej „Wiener-Krakauer Kulturgesellschaft”.
Z nadzieją na następne spotkania opuszczaliśmy przyjazne mury przy ulicy Münzwardeingasse 2. IPOLEN, Danuta Butler
Jeszcze kilka słów o spektaklu teatru „KTO”
Och proszę Państwa, co to się działo, co to się działo!
Te słowa cisną się na papier, gdy myślę o spektaklu teatru „KTO” z Krakowa pt. „Sprzedam dom w którym już nie mogę mieszkać”.
Po przekroczeniu progu teatru „Brett” zanurzamy się nagle w innym świecie – świecie teatru. Naszą uwagę zwraca roznegliżowana dziewczyna, pochłonięta czytaniem książki, mężczyzna w stroju z połowy ubiegłego stulecia piszący coś na starej maszynie czy wreszcie grupa dziwnie ubranych osób przechadzających się po holu. Widzowie ledwo zdążyli oddać okrycia do garderoby, nadal pochłania ich codzienność i potrzebują trochę czasu by zauważyć, że przedstawienie już się rozpoczęło. Gra głośna muzyka, jakaś para zaczyna tańczyć… W nasze życie wkracza teatr.
Na niewielką salę zostajemy wpuszczeni grupami przez aktorów przy dźwiękach gwizdków. Po chwili gaśnie światło i słychać przejeżdżający pociąg. Niebanalne przedstawienie teatru „KTO” nabiera tempa. Aktorzy za pomocą samych gestów i mimiki opowiadają nam kilka historii. Wszystkie, choć pozbawione słów, zawierają duży ładunek emocjonalny, bo dotykają tematu „życie”, w który uwikłany jest każdy z nas.
W spektaklu „Sprzedam dom…” ludzkie życie zostało przedstawione jako podróż, podczas
której zatrzymujemy się na kilku ważnych stacjach. Najpierw są narodziny, potem pierwsza komunia, ślub i wreszcie stacja ostatnia – śmierć.
Wszystkie historie łączy ze sobą jeden wspólny element – buteleczki z mocnymi trunkami, które z lubością i wielkim upodobaniem opróżniają bohaterowie przy każdej okazji.
Scenografię cechuje minimalizm. Składają się na nią właściwie tylko stare, wielkie kufry, które w zależności od potrzeb spektaklu zamieniają się w łóżko, stół, ławę czy konfesjonał. Uwagę zwracają niezwykle starannie dobrane kostiumy, w których żaden szczegół nie jest przypadkowy.
Przedstawienie teatru KTO pt. „Sprzedam dom…” to pod każdym względem prawdziwa perełka wśród widowisk. Mieliśmy okazję się nią zachwycać dzięki
WIENER-KRAKAUER KULTUR-GESELSCHAFT. Bozena Piontek-Dobosz